مردى که در شراب‏خوارى افراط داشت، روزى دوستان شراب‏خوار را دعوت کرد و براى عیش و نوش بیشتر، چهار درهم به غلام خود داد و گفت: با این مبلغ مقدارى میوه بخر. غلام در حال عبور به درب خانه «منصور بن عمار» رسید. منصور براى نیازمندى مستحق، پول طلب مى‏کرد و مى‏گفت: هرکس به این فقیر چهار درهم بدهد، برایش چهار برنامه از خدا مى‏طلبم، غلام هر چهار درهم را به آن مستحق داد. منصور به غلام گفت:

چه مى‏خواهى؟ گفت: اربابى دارم، علاقه‏مندم از دست او رها شوم. دیگر این که خداوند مالى روزى من کند تا با او زندگى خود را اداره کنم. سوم این که خداوند ارباب معصیت‏کار مرا ببخشد. چهارم پروردگار بزرگ من و ارباب من و تو و این قوم را مورد رحمت خود قرار دهد. منصور هر چهار برنامه را از خداى مهربان درخواست کرد وقتى غلام به منزل اربابش بازگشت، ارباب به او گفت: چرا دیر آمدى؟ داستان را گفت، مولایش پرسید: به چه دعا مى‏کردى؟ گفت: اوّل آزادى خود را خواستم، ارباب گفت: در راه خدا آزادى. گفت: دوّم براى خود مالى خواستم تا با آن زندگى خود را اداره کنم، ارباب گفت: چهار هزار درهم از مال من براى تو. گفت: سوّم خواستم خدا از سر تقصیرات تو بگذرد و توفیق توبه به تو عنایت کند، ارباب گفت: توبه کردم. چهارم: خواستم من و تو و منصور بن عمار و مردم را بیامرزد، مولایش گفت: آه که من مستحق این برنامه چهارم نیستم. چون شب رسید و به بستر خواب رفت در خواب شنید گوینده‏اى مى‏گوید: اى مرد! آنچه وظیفه تو بود انجام دادى، آیا در وجود من که خداى مهربان هستم مى‏بینى آنچه مربوط به خدایى من است انجام ندهم؟ من تو را و غلامت، منصور بن عمّار و مردم را بخشیدم‏.